W dniach 11 – 12 marca 2017 r. w Młodzieżowym Centrum Edukacyjno-Wychowawczym „Studnia” w Płocku odbyło się XXVIII Walne Zgromadzenie Sprawozdawczo – Wyborcze Stowarzyszenia Rodzin Katolickich Diecezji Płockiej połączone z Wielkopostnym Dniem Skupienia.
W części pierwszej asystent kościelny ks.dr Wojciech Kućko poprowadził Wielkopostny Dzień Skupienia –
JEZUS NIE ZABAWIA!
Kapłan na samym początku spotkania postawił zebranym trzy pytania: po pierwsze, kim jestem, po drugie, po co żyję i po trzecie, jak być szczęśliwym?
Punktem wyjścia dla próby odpowiedzi na postawione pytania była refleksja dotycząca obrazu człowieka w świecie postmodernistycznym w szerokim kontekście historyczno-filozoficznym. Począwszy od Freuda (seksualność determinuje całą osobę), poprzez egzystencjalizm Sartre (żyję po to aby korzystać), raport Kinsey’a (klasyfikujący seksualność na pierwszym miejscu), rewolucję seksualną (1968), zalegalizowanie pigułki antykoncepcyjnej (1970), aż po Międzynarodowe Konferencje ONZ (1994 Kair, 1995 Pekin) dotyczące kobiety, a także problemy w relacjach pojęciowych sex (płeć biologiczna) i gender (płeć kulturowa), skończywszy na problemach demograficznych świata (1/3 ludzkości w dwóch państwach Indiach i Chinach) i filozofii Zygmunta Baumana (wszystko jest płynne, nie ma nic pewnego), stworzono/wypracowano błędną koncepcję osoby. W konsekwencji takich założeń powstało tzw. społeczeństwo konsumpcyjne, którego trafnym wyrazicielem była malarz Michael del Campo, w swoim dziele „Pragnienie konsumpcji”, gdzie namalowane postaci, nie chcą piękna i dobra, ale wystarcza im do szczęścia tarzanie się na wysypisku śmieci. Jacek Kaczmarski w wierszu „Postmodernizm” tak pisał o takim społeczeństwie: „Wszystko wolno! Hulaj dusza!/ Do niczego się nie zmuszaj!/ Niczym się nie przejmuj za nic!/ Nie wyznaczaj sobie granic!/ I nie próbuj nic zrozumieć,/ Nie pochodzi – mieć – od – umieć./ Możesz wierzyć, lub nie wierzyć,/ Nic od tego nie zależy./Nie wyznaczaj sobie zadań […]Wszystkie mody, wszystkie style/ Równie piękne są – i tyle./ (Lub, jak chcesz, równie szkaradne–/ Konsekwencje tego żadne)./ Zachwyt tyle wart, co wzgarda,/ Stryczek tyle, co kokarda,/ Prawda tyle, co jej brak,/ Smaku brak – tyle co smak./ – Oj, nie wolno rzeczy wielu,/ Kiedy celem jest – brak celu…/ (Zwłaszcza, jeśli duszy nie ma –/ I to wszystko na ten temat).”
Odpowiedzią na tę błędną koncepcję osoby czyli tzw. błąd antropologiczny była integralna koncepcja osoby, wywodząca się z filozofii św. Tomasz z Akwinu. Koncepcja ta, zakłada kilka podstawowych prawd: prawdziwej przemiany człowieka można dokonać tylko w Jezusie Chrystusie zgodnie z nauczanie św. Pawła z Tarsu, w życiu człowieka jest obecny grzech a sam człowiek jest osobą grzeszną („Kto jest bez grzechu niech pierwszy rzuci kamień” J 8, 7), w nawracaniu konieczna jest współpraca natury i łaski (zgodnie z zasadą „łaska bazuje na naturze”), konieczna jest jedność osoby i wspólnoty (nie można poświęcić dla dobra wspólnoty dobra jednostki), wreszcie nie bez znaczenia jest komplementarność płci (kobiecość nie jest ważniejsza od męskości, a męskość nie jest ważniejsza od kobiecości), które mają się uzupełniać.
Ksiądz asystent Stowarzyszenia podjął również próbę określenia co może destabilizować życie małżeńskie i rodzinne w dzisiejszym świecie. Ta destabilizacja może wynikać z niewłaściwego rozumienia samego pojęcia małżeństwa i rodziny. Dla wielu bowiem małżeństwo to, to samo co rodziny zrekonstruowane, tzw. małżeństwa „seriale” (dziś jestem z jedną żoną, za rok z drugą, później z trzecią i czwartą), tzw. małżeństwa diasporyczne (żyjące w rozproszeniu), wolne związki, monoparentalność (jeden rodzic), związki na tzw. próbę, single itp. Takie formy życia, nie są odpowiedzią na nauczanie Kościoła w szeroko pojętej płaszczyźnie małżeńskiej i rodzinnej.
Myślą przewodnią rekolekcji – o czym już wcześniej wspomniano – były rozważania skupione wokół trzech pytań, fundamentalnych dla życia, a sformułowanych przez filozofię: kim jestem, po co żyję, jak być szczęśliwym? Próba odpowiedzi na nie była także próbą refleksji na temat tożsamości i pracy Stowarzyszenia Rodzin Katolickich w diecezji płockiej. Pierwsze pytanie to kwestia tożsamości, bycia mężczyzną i kobietą, mężem i żoną w świecie, który naznaczony jest dziś postmodernizmem. Jeśli brakuje akceptacji dla stałych norm, a akceptowane są coraz częściej związki na próbę albo życie bez związku, potrzeba dużego wysiłku, by chrześcijańską prawdę o rodzinie uczynić na nowo atrakcyjną. Drugie pytanie to kwestia sensu życia. W kontekście rodziny to dawanie życia, przekazywanie go, ale też dzielenie się wartościami, doświadczeniami. Wreszcie, ostatnia sprawa, to pytanie jak osiągnąć szczęście. I tu ks. Wojciech wskazał, że należy być realistą – patrzeć z podziwem na doświadczenie przeszłości Stowarzyszenia, optymistycznie planować jego przyszłość, ale nade wszystko docenić to, kim jesteśmy dziś, tu i teraz. To także szukanie prawdziwej twarzy całego Stowarzyszenia i każdego z jego członków – twarzy katolika, który oferuje innym pozytywną wizję małżeństwa, rodziny i rodzicielstwa.
W drugiej części spotkania odbyło się Walne Zgromadzenie Sprawozdawczo-Wyborcze SRKDP. W pierwszym rzędzie prezesi Kół Parafialnych dokonali sprawozdania z działalności swoich Kół z ostatniego roku. Sprawozdania dokonała również Komisja Rewizyjna i Komisja Pojednawczo-Dyscyplinarna.
Po części sprawozdawczej przystąpiono do wyborów. Pan Kazimierz Urbaniak – prezes SRKDP X kadencji, poinformował zebranych członków o tym, że nie będzie kandydował na kolejną kadencję. W związku z tym zgłosił kandydaturę i rekomendacji udzielił panu Witoldowi Wybultowi. Pozostawiono możliwość zgłaszania innych kandydatów. Drugim kandydatem została p. Lizak Elżbieta. Przeprowadzono procedurę wyborczą. Zebrani członkowie na prezesa SRKDP XI kadencji wybrali pana Witolda Wybulta. Nowy prezes pochodzi z parafii św. Jana Chrzciciela w Sadłowie (dek. rypiński), od roku 2000 mieszka w Płocku. W latach 2000-2006 studiował na Wydziale Teologii Ogólnej UKSW w Warszawie i WSD w Płocku. Obronił pracę magisterką z teologii fundamentalnej u ks. prof. H. Seweryniaka. W 2013 roku ukończył studia podyplomowe „Administracja i Sądownictwo w Kościele” na UKSW w Warszawie, obecnie studiuje na Wydziale Prawa Kanonicznego UKSW w Warszawie (ostatni semestr), pracę magisterską pisze u ks. prof. W. Góralskiego z prawa małżeńskiego. Pracuje w Szpitalu Świętej Trójcy (oddział psychiatryczny i PLAZA) oraz w Sądzie Rejonowym (społeczny kurator sądowy). Żonaty od 2014 roku. Jego pasją jest dziennikopisarstwo, poezja, a także prawo małżeńskie, które traktuje jako misję pomagania ludziom zgodnie, z – jak sam mówi – „najważniejszą funkcją prawa kanonicznego salus animarum suprema lex” czyli zbawienie jest najwyższym prawem. W Stowarzyszeniu, w Kole Parafialny przy paraf. św. Jadwigi w Płocku, wraz z żoną Renatą, są od października 2014 roku.
W sposób uroczysty były prezes pan Kazimierz Urbaniak przekazał sztandar Stowarzyszenia nowo wybranemu prezesowi.
Na zakończenie spotkania została odprawiona uroczysta Msza św. w kaplicy MCEW „Studnia”, a bezpośrednio po niej, członkowie Stowarzyszenia podziękowali ustępującemu prezesowi Kazimierzowi Urbaniakowi za piękną pracę na rzecz Stowarzyszenia przez 3 kolejne kadencje (12 lat).
Więcej zdjęć w: galerii – foto